Je scrolt door de oneindige leegte. Swipet gedachteloos naar links of rechts. Je voelt de ruis kletteren tegen je trommelvliezen. Iets synthetisch penetreert je smaakpapillen. Je ziet de spierwitte glimlachen, de artificiële groene cijfers, de neonlichten, de slogans door het scherm schieten. Apathisch onderga je het alles: de gevoelloze vriendschappen, de routineuze relaties, de holle publieke debatten, de geestdodende arbeid. Er begint iets te borrelen. Diep in je onderbuik. Het klimt langzaam naar boven, kietelt je ruggengraat, steekt dwars door je hart en nestelt zich in je brein. het is de vraag: is dit nou écht wat het leven in zijn totaliteit behelst?
Ja, is het antwoord. Dit is alles dat er is.
Maar niet getreurd. Verzet je er niet tegen. Juist de omarming ervan zal ons laten ontsnappen uit deze existentiële lacune. Laten we de transitie naar het digitale omarmen. Laten we gezamenlijk de hivemind ietsjes authentieker maken. Laten we onze vingers met oprechtheid kletsen op het toetsenbord. Laten we de wereld een stukje mooier maken door, verhuld in ironie, op te schrijven hoe het leven daadwerkelijk ervaren wordt.
