Lieftallige Lezers, onlangs heb ik Michiel Lieuwma in zijn podcast Boze Geesten geïnterviewd over zijn boeken Paaltje aan de horizon en Gezichten van Glas.
Ik stuurde dit naar Michiel, en nu stuur ik het ook maar naar jou ook al ken ik jou verder nog niet: "gesprek met Tom, Toms analyse 18:20: dat is precies waar ik nu op uit ben gekomen (haha). Ik was heel lang totaal niet postmodernistisch of nihilistisch (al weet ik nog steeds niet precies hoe ik postmodernisme moet definiëren maar ik begin er een soort gevoel voor te krijgen geloof ik), juist heel romantisch en ook wel moralistisch denk ik. En nu ben ik op een punt gekomen dat ik niet verder kan omdat ik mijzelf niet meer geloof (iedereen vond mij altijd authentiek maar ik vond mijzelf niet authentiek en dat moest ik gaan toegeven, en toen kwam ik in een leegte terecht, een soort nulpunt, want de identiteit die anderen voor mij hadden geschapen was ingestort, samen met een hoop illusies van schoonheid en waarde etc). Vanuit daar werd mijn oplossing: dan ga ik maar schrijven, want dat is dan het enige echte dat nog overblijft ofzo om te doen, wanneer je dan toch iets wil creëren wat oprecht is. Ik vind het grappig dat ik nu tot inzichten kom die voor jou en veel van jouw gasten al jaaarenlang gesneden koek zijn. Ik ga ook wel bij Tom zijn site kijken, ik ben benieuwd naar wat hij schrijft. Hij komt sympathiek en een beetje gespannen over. Hij heeft ook een afgrijselijk bloesje aan."
Wat een mooie reactie! Bij mij is inderdaad ook dat nihilistische iets dat voortkomt uit een romanticisme. Ik denk daarom niet dat ik me meer nihilistisch postmodern voordoe dan dat ik ben. Ik denk juist dat die clash van het naïeve idealisme met een heel koude wrede wereld zorgt voor een persoonlijkheidscrisis die uitmondt in nihilistisch postmodernisme.
En de oplossing daarvoor is in mijn optiek dat je door dat postmodernisme heen moet, want er is geen weg meer terug. Je moet juist het kwetsbare, intieme en romantische heruitvinden binnen die nieuwe kaders. Want de weg terug bestaat niet meer.
Dat is het precies waarin ik mij ook herken, dat proces. Dankje man. En inderdaad, een polo, vroeger hadden we veel kinderen in de klas met polo’s ik had dat moeten herkennen. Trouwens ging ik ervan uit dat een reactie op Substack wel in mijn mail zou komen, maar niet dus, daarom lees ik het nu pas.
Verder denk ik dat je minder nihilistisch post-modernistisch bent dan je je voordoet.
Heb overigens het interview met veel interesse geluisterd, en ik vond je uitreiken naar Michiel heel mooi en tof.
Ik stuurde dit naar Michiel, en nu stuur ik het ook maar naar jou ook al ken ik jou verder nog niet: "gesprek met Tom, Toms analyse 18:20: dat is precies waar ik nu op uit ben gekomen (haha). Ik was heel lang totaal niet postmodernistisch of nihilistisch (al weet ik nog steeds niet precies hoe ik postmodernisme moet definiëren maar ik begin er een soort gevoel voor te krijgen geloof ik), juist heel romantisch en ook wel moralistisch denk ik. En nu ben ik op een punt gekomen dat ik niet verder kan omdat ik mijzelf niet meer geloof (iedereen vond mij altijd authentiek maar ik vond mijzelf niet authentiek en dat moest ik gaan toegeven, en toen kwam ik in een leegte terecht, een soort nulpunt, want de identiteit die anderen voor mij hadden geschapen was ingestort, samen met een hoop illusies van schoonheid en waarde etc). Vanuit daar werd mijn oplossing: dan ga ik maar schrijven, want dat is dan het enige echte dat nog overblijft ofzo om te doen, wanneer je dan toch iets wil creëren wat oprecht is. Ik vind het grappig dat ik nu tot inzichten kom die voor jou en veel van jouw gasten al jaaarenlang gesneden koek zijn. Ik ga ook wel bij Tom zijn site kijken, ik ben benieuwd naar wat hij schrijft. Hij komt sympathiek en een beetje gespannen over. Hij heeft ook een afgrijselijk bloesje aan."
Wat een mooie reactie! Bij mij is inderdaad ook dat nihilistische iets dat voortkomt uit een romanticisme. Ik denk daarom niet dat ik me meer nihilistisch postmodern voordoe dan dat ik ben. Ik denk juist dat die clash van het naïeve idealisme met een heel koude wrede wereld zorgt voor een persoonlijkheidscrisis die uitmondt in nihilistisch postmodernisme.
En de oplossing daarvoor is in mijn optiek dat je door dat postmodernisme heen moet, want er is geen weg meer terug. Je moet juist het kwetsbare, intieme en romantische heruitvinden binnen die nieuwe kaders. Want de weg terug bestaat niet meer.
PS het is een polo geen bloesje ;)
Dat is het precies waarin ik mij ook herken, dat proces. Dankje man. En inderdaad, een polo, vroeger hadden we veel kinderen in de klas met polo’s ik had dat moeten herkennen. Trouwens ging ik ervan uit dat een reactie op Substack wel in mijn mail zou komen, maar niet dus, daarom lees ik het nu pas.